آدرس‌های بلاک چینی – قسمت سوم

مترجم: مریم لطانی

آدرس‌های اتریوم

در خصوص اتریوم، آدرس‌ها هم مانند سایر خواص آن در بین ارزهای رمزنگاری شده، جالب توجه هستند. برای بسیاری از افرادی که ابتدا با بیت‌کوین شروع کرده و سپس سراغ اتریوم می‌روند، فرمت آدرس‌های اتریوم یک معماست. این آدرس‌ها رشته‌های هگزادسیمالی و طولانی هستند که با 0x شروع می‌شوند. مانند: “0x0eb81892540747ec60f1389ec734a2c0e5f9f735”.

از نظر فنی تولید آدرس‌های اتریوم، مشابه بیت کوین می‌باشد ولی همه آن مراحل را شامل نمی‌شود. با یک کلید خصوصی آغاز می‌کنید و مشابه آنچه که در مورد بیت‌کوین اتفاق می‌افتد، با استفاده از ECDSA یک کلید عمومی 64 بایتی تولید می‌کنید. سپس با استفاده از Keccak-256 آن را هش می‌کنیم. نتیجه آن یک رشته 32 بایتی است که 12 بایت اول آن در نظر گرفته نمی‌شود و 20 بایت باقیمانده یک آدرس 40 کاراکتری است که یک پیشوند 0x هم به آن اضافه شده است. بر خلاف بیت‌کوین یا cryptonote، اتریوم آدرس را به base58 تبدیل نمی‌کند و به صورت هگزادسیمال (0-F) خواهد بود.

تفاوت دیگر اتریوم با سایر ارزها این است که اتریوم بایت checksum را ندارد. هر رشته هگزادسیمالی می‌تواند یک آدرس اتریوم باشد. به همین دلیل توسعه دهندگان اتریوم کاربران را از تایپ دستی این آدرس منع می‌کنند زیرا تنها یک اشتباه منجر به از دست دادن سرمایه خواهد بود.

در مقایسه با سایر ارزهای رمزنگاری شده، آدرس‌های اتریوم، ناتمام، خام و حتی خطرناک در استفاده برای کاربران هستند و این برای ارزی که مقام دوم بازار را در اختیار دارد و به عنوان نوآورترین ارز رمزنگاری شده توسعه یافته است، عجیب و ضعیف به نظر می‌رسد.

علت آن به زمانی برمی گردد که نسخه اولیه اتریوم، Frontier، منتشر شد و مورد توجه کسی هم واقع نشد. آنچه که امروز به عنوان آدرس استفاده می‌کنیم، قرار نبود برای همیشه مورد استفاده قرار بگیرد. سازندگان اتریوم در نظر داشتند که قراردادهای هوشمند را براساس ثبت و ذخیره نام‌ها ایجاد کنند و در آن صورت پرداخت‌ها به راحتی به نام‌ها و یا دامنه‌ها ارسال می‌شد. اما در درازمدت، ارزهای رمزنگاری اتریوم این حلقه را بستند و به یک مسیر ساده که در واقع مد نظر ساتوشی در پرداخت‌ها بود، یعنی پرداخت به IP رسیدند.

همانطور که جِف کولمن (Jeff Coleman) از صاحبنظران این حوزه هم اشاره کرده است، این مساله که اتریوم از آدرس‌های حرفه‌ای بیت‌کوین استفاده نمی‌کند، می‌تواند علت دیگری هم داشته باشد و آن این است که توسعه دهندگان آن در نظر دارند آدرس بهتری برای آن بسازند. به یاد داشته باشید که آدرس‌ها تنها یک روش رمزنگاری برای نمایش اطلاعات مورد نیاز جهت اختصاص وجه به یک کلید خصوصی هستند. که این کار را هم می‌توان از طریق یک قرارداد که این اطلاعات را به یک نام ارجاع می‌دهد انجام داد و یا اینکه از طریق یک آدرس با فرمت پیچیده‌ای که در بیتکوین مورد استفاده قرار می‌گیرد، انجام داد.

در حال حاضر فرمت مطلوب توسعه دهندگان اتریوم، فرمت ICAP می‌باشد. مانند: E7338O073KYGTWWZN0F2WZ0R8PX5ZPPZS

که مشابه بیت‌کوین از کاراکترهای base58 استفاده می‌کند و شامل یک checksum است.

کولمن تشریح می‌کند که ICAP یک شماره حساب بانکی بین المللی کاملا معتبر (همان IBAN) است که نرم افزارهای موجود بانکی می‌توانند آن را شناخته و با آن ارتباط برقرار کنند. این شماره از 32 کاراکتر حرف و عدد تشکیل شده است که شامل کد کشور، یک checksum، شماره بانک و همین طور شماره حساب می‌باشد. ICAP از یک XE به عنوان شناسه کشور و از یک رشته 16 تا 30 کاراکتری حرف و عدد هم برای اطلاعات حساب، اموال، موسسه و checksum استفاده می‌کند.

وی همچنین اضافه می‌کند که ICAP ملزم به استفاده از آدرس‌های هگزادسیمال نیست و درواقع آنچه که ما به سمت آن  خواهیم رفت امکان استفاده از قراردادها براساس نام خواهد بود. به این شکل که نام واقعی شما در انتهای یک رشته قرار خواهد گرفت و آدرسی مشابه نمونه زیر را خواهد ساخت: “XE81ETHXREGJEFFCOLEMAN”. این فرمت مشابه فرمت بانکی است و البته به خاطر سپاری آن نیز امکان پذیر است. در درازمدت آدرس‌های اتریوم تطابق بیشتری با سیستم بانکی پیدا خواهند کرد و به خاطر سپردن آنها نیز امکان پذیرتر خواهد بود.

در حال حاضر استفاده از آدرس‌های ICAP توسعه یافته است. کاربران معمولی هم می‌توانند آدرس‌های ICAP را تولید کنند ولی هنوز از آدرس‌های قبلی به عنوان یک استاندارد استفاده می‌کنند. ویتالیک باترین (طراح اتریوم) برای ایجاد امنیت بیشتر، یک checksum در فرمت حروف بزرگ به ساختار قراردادها اضافه کرده است. در آدرس‌هایی که با EIP55 تولید می‌شوند، حروف بزرگ مثل یک checksum عمل می‌کنند. یعنی اگر در آدرسی حتی یک حرف بزرگ وجود داشته باشد، آن آدرس غیر معتبر است و شما آن را اشتباه تایپ کرده‌اید.

منبع: blockgeeks