بلاکچین: ساختاری جدید برای سیستم‌های رباتیک جمعی – قسمت پنجم

ترجمه: نگار درزی

امنیت

یکی از موانع اصلی در توسعه گسترده ربات‌ها برای کاربرد‌های تجاری، امنیت است. تحقیقات پیشین بر ضرورت توسعه سیستم‌هایی که در آن اعضای مجموعه می‌توانند همتا‌های خود را شناسایی کرده و به آنها اعتماد کنند، تاکید کرده‌اند. این مسئله زمانی اهمیت یافت که نشان داده شد ورود اعضای «معیوب» یا متجاوز به مجموعه می‌تواند خطر بالقوه‌ای برای اهداف مجموعه یا یک نقص امنیتی محسوب شود. امنیت در هر محيطی، از جمله سيستم‌های رباتیک جمعی، اساسا در مورد ارائه خدمات اصلی از قبیل محرمانگی و یکپارچگی داده‌ها، احراز هویت اعضا و تائید اعتبار داده‌ها می‌باشد. در مقایسه با زمینه‌های دیگر، که تحقیقات امنیتی فعالی در مورد آنها صورت گرفته، سیستم‌های رباتیک جمعی از فقدان راه‌حل‌های عملی برای این مشکلات رنج می‌برند. موضوع امنیت، در بسیاری از تحقیقات برجسته نادیده گرفته‌شده، که یکی از دلایل آن، پیچیدگی و ناهمگن بودن برخی ویژگی‌های سیستم‌های رباتیک جمعی مانند خودمختاری ربات، کنترل غیرمتمرکز، تعداد بالای اعضا، رفتار ناگهانی اشتراکی و غیره است. بلاکچین نه تنها می‌تواند یک کانال ارتباطی همتا به همتا مطمئن برای عاملان مجموعه ارائه دهد، بلکه راهی را برای غلبه بر تهدیدات، آسیب‌پذیری‌ها و حملات بالقوه نیز فراهم می‌آورد.

شکل 6. انواع مختلف ربات‌ها که کانال ارتباطی را با استفاده از کلیدهای عمومی به‌عنوان شناسه‌های اصلی به اشتراک می‌گذارند.

در برنامه رمزگذاری بلاکچین، تکنیک‌هایی از قبیل رمزگذاری کلید عمومی و امضای دیجیتال، ابزارهای پذیرفته شده‌ای هستند که به کمک آن‌ها نه تنها تراکنش‌ها از کانال‌های اشتراکی استفاده می‌کنند، بلکه هویت منحصربه‌فرد هر عامل را نیز در شبکه ارائه می‌دهند. همان‌طور که در شکل 6 نشان داده‌شده، یک جفت کلید مکمل، عمومی و خصوصی، برای هر عامل جهت ارائه این قابلیت‌ها ایجاد شده‌است. کلیدهای عمومی، اطلاعات قابل دسترسی اصلی عامل‌ها می‌باشد که در شبکه بلاکچین و در دسترس عموم قرار دارند. این کلید‌ها را می‌توان به‌عنوان یک نوع شماره حساب تلقی نمود. در مقابل، کلیدهای خصوصی، اطلاعات محرمانه  عامل مانند کلمات عبور، در سیستم‌های سنتی هستند و به‌صورت انحصاری برای تائید هویت عامل و عملیاتی که ممکن است اجرا کند، مورد استفاده قرار می‌گیرند.

شکل7. رمزگذاری کلید عمومی به ربات‌ها اجازه می‌دهد اطمینان حاصل کنند که محتوای پیام تنها توسط صاحب آدرس فرستنده قابل خواندن است.

در مورد رباتیک‌های جمعی، همان‌طور که در شکل 7 نشان داده شده، رمزگذاری کلید عمومی به آنها این اجازه را می‌دهد تا کلیدهای عمومی خود را با ربات‌های دیگری که قصد برقراری ارتباط با آن‌ها را دارند، به اشتراک بگذارد. بنابراین، هر ربات در شبکه می‌تواند اطلاعات را به آدرس‌ رباتی خاص ارسال کند، اما تنها رباتی که کلید خصوصی را در اختیار دارد، می‌تواند پیام را بخواند. از آنجا که کلید عمومی نمی‌تواند برای رمزگشایی پیام‌ها استفاده شود، اگر به دست افراد اشتباهی بیافتد، خطری ایجاد نمی‌کند. علاوه بر این، به کمک کلیدهای خصوصی، ربات‌های شخص ثالث نمی‌توانند چنین اطلاعاتی را رمزگشایی کنند، حتی اگر کانال ارتباطی یکسانی داشته باشند.

منبع: github