راه‌های جدید برای افزایش سرمایه: عرضه اولیه سکه – قسمت سوم

مترجم: آنیتا همتی

در قسمت قبل در مورد توکن‌های ICO و کاربرد برنامه‌های غیرمتمرکز صحبت کردیم. شاید باورش برایتان کمی سخت باشد اما لایه‌های اضافی پیچیدگی وجود دارد که یک توکن می‌تواند به یک برنامه غیرمتمرکز اضافه کند. برای کسب اطلاعات بیشتر با جیمز پرستویچ، یکی از بنیان‌گذاران Storj، یکی از پلتفرم‌های پیشگام ذخیره‌سازی غیرمتمرکز صحبت کردیم.

«Storj یک شبکه توزیع شده است که در آن ماشین‌ها می‌توانند فضای ذخیره سازی و پهنای باند خود را به طور مستقل به فروش برسانند. هر کامپیوتر می‌تواند به شبکه بپیوندد و با Storj به دیگران پول پرداخت کند. Storj Labs شرکتی است که در بالای این زیرساخت قرار دارد. هیچ‌کس خواهان یادگیری این نیست که چگونه از یک شبکه توزیع شده و ارز رمزنگاری برای گذاشتن و برداشتن داده‌ها استفاده کند، بنابراین Lab Storj ابزارهایی برای تسهیل این کار ایجاد می‌کند.

شان ویلکینسون (Shawn Wilkinson) در اواسط سال 2014، اولین جذب سرمایه جمعی از طریق فروش خود را انجام داد، فروش 500 هزار دلار سکه Storj در عوض بیتکوین. در پایان 25 مه دومین فروش توکن انجام شد، جایی که 30 میلیون دلار توکن افزایش یافت. این نوع سکه برای خرید و فروش فضای ذخیره سازی در شبکه استفاده می‌شود. ریزپرداخت‌ها به کاربرانی که فضای ذخیره سازی را میزبانی می‌کنند بسیار ساده‌تر از خود بیتکوین یا اتر خواهد بود، زیرا این سکه با فکرِ استفاده در Storj ایجاد شده است. اما دلیل ایجاد این توکن فراتر از پرداخت‌هاست. لازم است که سیستم برای همه افراد یکسان باشد تا اطمینان حاصل شود که مردم قوانین پروتکل را رعایت می‌کنند و به طور عادلانه رفتار می‌کنند. این کار از طریق قراردادهای هوشمندِ خاصِ شبکه انجام خواهد شد که مردم را به رفتار عادلانه و مجازات کاربرانی که سعی در تقلب دارند، تشویق می‌کند.»

سیستم Storj کمی پیچیده است، زیرا دو چیز را مدیریت می‌کند . فضای ذخیره سازی و پهنای باند استفاده نشده از کسانی که این ذخیره سازی را فراهم می‌کنند. بر خلاف اوبر، که در آن یک شرکت مرکزی وجود دارد که همه چیز را سازماندهی می‌کند، Storj به طور کامل غیرمتمرکز است و تمام وجوه به طور مستقیم به صاحبان فضای ذخیره‌سازی می‌رسد. عدم وجود یک سرویس متمرکز این اطمینان را می‌دهد که هر کس به درستی رفتار می‌کند و برای اجرای رفتار مورد توافق، تعریفی وجود دارد. اینجا جایی است که قراردادهای هوشمند اضافه می‌شوند.

ساده‌ترین راه برای فکر کردن درباره یک قرارداد هوشمند، امکان جا‌به‌جایی پول بدون شخص سوم است که تنها براساس ورودی داده‌ها که زمان ایجاد قرارداد تعریف شده است ، انجام می‌شود.

قراردادهای هوشمند Storj باید برروی وجوه سپرده‌ کاربرانی که به عنوان ارائه‌دهنده‌ی فضای ذخیره یا اجاره‌دهنده آن در سیستم مشارکت می‌کنند، نگهداری شود. اگر یک کاربر به نحوی سعی در تقلب در سیستم را داشته باشد، قرارداد هوشمند می‌تواند این پول را از حساب سپرده فریبکار تخلیه کند و آن را به کاربری که تحت تأثیر این تقلب قرار گرفته است، منتقل کند. با استفاده از سکه Storj، ارزش این قراردادهای هوشمند قابل پیش بینی‌تر و مرتبط‌‌‌‌تر با پلتفرم Storj می‌شود، به جای آنکه مانند بیتکوین یا اتر، موضوع نوسان بازارهای کلی ارز دیجیتال شوند.

رویکرد Storj برای ایجاد شرکتی که بر روی زیرساخت ایجاد شده توسط تیمی از توسعه دهندگان آزمایشگاه Storj، کار می‌کند، علاوه بر متن باز بودن ، یک رویکرد رایج برای برنامه‌های غیرمتمرکز است. این کار برای ایجاد یک محیط شفاف‌تر برای زیرساخت‌ها و ایجاد یک پلتفرم باز است که شرکت‌های دیگر را تشویق می‌کند تا از این سیستم استفاده کنند و به آن کمک کنند.

در حالی که Storj و اتریوم برای عرضه اولیه توکن‌های خود در crowdsale شرکت کردند، اما دقت می‌کنند که هرگز از اصطلاح ICO استفاده نکنند، زیرا از نزدیک بودنش به  IPO می‌ترسند. آلن کوهن، از کارگروه مشترک Blockchain و ارزدیجیتال Steptoe & Johnson LLP و رئیس شورای رهبری اتحادیه بلاکچین، توضیح می‌دهد که نام‌گذاری ICO به عنوان توکنِ crowdsale ، به سرمایه گذاران کمک می‌کند تا متوجه شوند که آنها سهام یا اوراق بهادر نمی‌خرند، بلکه یک دارایی کاملا جدید خریداری می‌کنند. این کاراز آن جهت مهم است که علاوه بر حفاظت از استارتاپ‌هایشان از سرمایه گذاران نیز محافظت می‌کند.

منبع: forbes