قرارداد هوشمند چیست؟ – قسمت اول

مترجم: مریم لتانی

قرارداد هوشمند پروتکلی برای تنظیم یک قرارداد است، یک پروتکل خاص  که برای مشارکت در قرارداد، تایید یا اجرای مذاکرات و یا عملکرد قرارداد، طراحی شده است. قراردادهای هوشمند این امکان را ایجاد می‌کنند که تراکنش‌های معتبر بدون نیاز به شخص سوم اجرا شوند. این تراکنش‌ها قابل پیگیری و غیرقابل برگشت هستند. قراردادهای هوشمند شامل تمامی اطلاعات و شرایط قرارداد هستند و تمامی اقدامات پیش‌بینی‌شده را به طور خودکار اجرایی می‌کنند.

قراردادهای هوشمند چگونه به وجود آمدند؟

این ایده ابتدا در سال 1994 توسط نیک زبو (Nick Szabo) رمزنگار و دانشمند علوم کامپیوتر مطرح شد.

او اصول اصلی کار را تعیین کرد ولی در آن زمان شرایط مناسب برای تحقق آن وجود نداشت. با ظهور فناوری بلاک‌چین تغییرات زیادی ایجاد شد. بیت‌کوین مبنایی برای قراردادها بر بستر بلاک‌چین بود ولی این ابزار تمام نیازها را برآورده نمی‌کرد. ظهور اتریوم، قراردادهای هوشمند را همگانی کرد و انگیزه بیشتری برای انجام معاملات ایجاد کرد.

قراردادهای هوشمند چگونه کار می‌کنند؟

اصول کار را می‌توان با ماشین‌های فروش مقایسه کرد. آنها تنها دستورالعمل‌هایی را که دریافت می‌کنند به صورت خودکار اجرا می‌کنند.

در ابتدا، دارایی‌ها و شرایط قرارداد به صورت کد درآمده و در یک زنجیره بلوک قرار می‌گیرند. این قرارداد بین گره‌های شبکه، کپی و توزیع می‌شود. به محض ارسال فرمان، قرارداد مطابق با شرایط قرارداد اجرا شده و برنامه به طور خودکار اجرای تعهدات را بررسی می‌کند.

لازمه یک قرارداد هوشمند چیست؟

موضوع قرارداد: این برنامه باید به کالا یا خدمات تحت قرارداد دسترسی داشته باشد تا به طور خودکار آنها را قفل کرده و یا باز کند.

امضای دیجیتال: طرفین قرارداد با امضای قرارداد با کلید خصوصی خود، قرارداد را تایید و آغاز می‌کنند.

پلتفرم غیرمتمرکز: قرارداد بر روی بلاک‌چین یک پلتفرم غیرمتمرکز قرار گرفته و بین نودها توزیع می‌شود.

منبع: cointelegraph